ایمان دارم ایران با مصائبی که گذرانده آباد خواهد ماند

فردا (دوشنبه 13 شهریور) که سپیده سر زند، «احمد مهدوی دامغانی» به 91 سالگی گام می‌گذارد. مردی سراسر عشق به ایران و اسلام که در 9 دهه، لحظه‌ای از این شیفتگی فروگذار نبوده است. با آنکه 33 سال پیش -به ناچار و ناگزیر- جلای وطن کرد اما خود می‌گوید که قبری از برای خود در آستان امام هشتم دارد تا در خاک ایران به خاک سپرده شود. به استادان و دوستان از دست داده خود، احساس تعلق خاطری عجیب دارد و آنگاه که از هریک از آنان سخن به میان می‌آید، ناخودآگاه بغض می‌کند و اشک از چشمانش سرازیر  می‌شود؛ این را می‌شود حتی در ارتباط تلفنی نیز فهم کرد. پیشنهاد گفت‌وگو(ی تلفنی)، آن هم پس از سال‌ها را به سختی قبول کرد و چه مصاحبه شورانگیزی شد. او سه دهه می‌شود در ایالت پنسیلوانیا امریکا گذر عمر می‌کند. آنچه در ادامه می‌خوانید، بخشی از یک گفت‌وگوی بسیار مفصل است -که بی همکاری و همیاری محمدصادق طالبی‌نژاد میسر و میسور نبود- زیرا مقصود آن بود تا افزون بر این، با چند یادداشت، جشن نامه‌ای مختصر و موجز فراهم آید پیشکش استاد گرانمایه و گرانسنگ -که خداوند او را برای ما حفظ کناد.

من‌ روز سه‌شنبه، 13 شهریور 1305، مصادف با 27 صفر 1345 و 7 سپتامبر 1926 در خانه کوچکی در محله نوغان مشهد مقدس و در بازارچه معروف «صاحبکار» و در قرب مسجد و حمامی که به همین نام نامیده می‌شود، متولد شدم. پدرم حاج شیخ محمدکاظم مهدوی دامغانی -‌که در سال 1360 به رحمت خدا رفت- نخستین معلم و مربی‌ام بود. او از علمای محترم خراسان و از مدرسان حوزه مشهد و بعد از آیت‌‌الله سیدهادی میلانی، مرجع روحانی مردم مشهد بود. مسلم است کسی که در چنین خانواده‌ای رشد و پرورش یافته باشد و تحت تأثیر تعلیمات قرآن بوده باشد و نوکری اهل بیت(ع) سرلوحه زندگی‌اش بوده باشد، جز به این راه نمی‌‌رود. اضافه کنم که کمتر از 5 سال داشتم که نزد خاله مادرم که سیده جلیل‌القدری بود، قرآن را آموختم. بی‌بی ‌شمسی‌بیگم حقیقتاً بانوی دیندار پرهیزگار از ذریه حضرت زهرای اطهر سلام‌الله علیها بود؛ بنابراین هرچه دارم، از برکت قرآن است که در حقیقت مهم‌ترین و بهترین راهنمایم بوده و موجب ذوق و عشق در همه فعالیت‌های زندگی‌ام بوده است. طبعاً به رسم روزگار، منظومه‌های «توپ‌بندی آستانه مقدسه» (درباره به توپ بسته‌ شدن حرم امام رضا(ع) از سوی روس‌ها) و «نان و حلوا»  یا «باز بر طرف چمن بر اثر نوبهار» (قصیده محمدبن‌حسام خوسفی و در داستان عروسی رفتن حضرت زهرای اطهر سلام‌الله علیها) از نخستین متون ادبی بود که در کودکی خواندم و شنیدم. به همین سبب و آموختن سوادِ خواندن و نوشتن، دبستان را از سال دوم آغاز کردم و پس از دبستان به دبیرستان رفتم.
ظاهراً چنین است، زیرا ‌بنده سه سال در دانشکده معقول و منقول و هشت سالِ متوالی و مستمر در دانشکده ادبیات، مستمراً محضر او را فهم کردم و نشانه‌ مِهر استاد نسبت به بنده همان چند سطری است که در مقدمه ترجمه رساله قشیریه، تعبیر «دوستِ بسیار فاضلِ من» را به کار برده است. «کائناً مَن کان» یعنی هرکس که می‌خواهد از مبتدی تا منتهی و صغیر و کبیر معنوی در ادبیات پژوهش کند، ناگزیر از رجوع به نوشته‌های او است و جیره‌خوارِ خوان او است و خیلی‌ها به نوشته‌های او اتکا کرده‌اند. آثار فروزانفر سرشار از ذوق و استنباط و البته دقایقِ فارسی و عربی است؛ ویژگی‌ای که شاید جز او، تنها در علامه جلال‌الدین همایی پیدا شود. مرحوم فروزانفر البته در مرحله اخذ دکترایم هم مرا مورد تلطف خود قرار داد. در درس مرحوم فروزانفر، من‌بنده با خودم عهد کردم و به بعضی از دوستان هم گفتم که خجالت می‌کشم نزد فروزانفر عرض هنری بکنم و خدمت‌شان برسم و آمادگی‌ام را برای امتحان عرضه بدارم و من این درس‌ها را (نظم و نثر) تا خود استاد اجل مرا برای امتحان احضار نفرموده است از حضورش برای امتحان تقاضایی نخواهم کرد. مضاف بر آنکه این بنده آنقدر به امور اداری و تدریس سرگرم بودم که به‌راستی مجال تقاضای تشکیل جلسه رسیدگی به رساله‌ام را نداشتم. منِ بیچاره آنقدر گرفتار بودم که حتی وقتی جلسه رسیدگی به پایان‌نامه‌ام تشکیل شد و اساتید عظام، به ریاست حضرت استاد محمدتقی مدرس رضوی طاب ثراه، عنوان دکتری را به بنده اعطا فرمودند، مجال این را نداشتم که به دفتر دانشکده یا دفتر مجله دانشکده بروم و گزارشی تقدیم کنم تا در نتیجه خبر و عکس و تفصیلات! آن در مجله هم ذکر شود و از این روی در آن مجله در قسمت‌های خبرهای دانشکده از حقیرِ فقیر ذکری به میان نیامده است. باری، سال 1339 شد و من‌ بنده همچنان بی‌خیال بودم و امتحان فروزانفر مانده بود تا آنکه روزی در خیابان ویلا به حضرت استاد برخوردم و عرض سلام و ادب کردم. او بعد از احوالپرسی فرمود: «دامغانی تو چرا نمی‌آیی امتحان بدهی؟» من‌ به تلجلج افتادم؛ ولی توانستم عرض کنم قربان «لطفی است که مالکان تحریر/  آزاد کنند بنده پیر
این بنده دارد پیر می‌شود و شرط خواجگی آن است که:
وطن‌مان که تنها سرزمینی است که در آن پرچم حضرت ولیعصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) در اهتزاز است. ایمان دارم که ایران، با مصائبی که طی قرون و اعصار از سر گذرانده، آزاد و آباد خواهد ماند و در جهان پرآشوب کنونی، قدرتمند و شکوهمند و نیرومند و سرفراز جای والای خود را در همه دنیا به همه عالم نشان خواهد داد و ان‌شاءالله همواره دست دشمنان از ساحت مقدس ایران زمین کوتاه باد و مملکت عزیز ایران هرروز بیشتر از روز پیش به تعالی و ترقی نائل خواهد شد ان‌شاءالله  و خدا می‌داند که هر صبح و شام از دعاگویی برای عظمت و استقلال و رفاه و سعادت ایران و هموطنان عزیز ارجمندم قصور نمی‌کنم و همواره به خدمتگزاران آن آب و خاک درود می‌فرستم و برای سلامتی‌شان و موفقیت‌شان در حفظ و حراست ایران دعا می‌کنم و «یا رب دعای خسته‌دلان مستجاب کن.»